«Ὦ
ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ…!» (Λουκ. 24,25)
(†Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)
Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί
μου, ἄνοιξε δίπλα στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ σχολεῖο, σχολεῖο πρωτότυπο. Δώδεκα ἦταν
οἱ πρῶτοι μαθηταί. Ἡ διδασκαλία του ἦταν ὑψηλή. Κατέπληττε ὅλους. Ποτέ δὲν ἀκούστηκαν
οὔτε θ᾽ ἀκουστοῦν ἀνώτερα μαθήματα. Καὶ τὰ μαθήματα τοῦ Ἰησοῦ δὲν προωρίζονταν
γιὰ τὸν περιωρισμένο στενὸ κύκλο τῶν Δώδεκα, σὰν μία ἰδιαίτερη διδασκαλία,
μυστικὴ ἂς ποῦμε, ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἔπρεπε νὰ τὴ γνωρίσουν· ἔπρεπε νὰ
γίνουν γνωστὰ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. «Ὃ λέγω ὑμῖν ἐν τῇ σκοτίᾳ», εἶπε ὁ Κύριος, «εἴπατε
ἐν τῷ φωτί, καὶ ὃ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων» (Ματθ.
10,27). Ἔπρεπε νὰ γίνῃ γνωστὴ ἡ ἀλήθεια
διὰ τῶν ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι θὰ μαθήτευαν ὅλα τὰ ἔθνη.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ
γίνουν οἱ Δώδεκα διδάσκαλοι ὅλης τῆς οἰκουμένης, ἔπρεπε προηγουμένως νὰ γίνουν μαθηταί· νὰ φωτιστοῦν οἱ ἴδιοι,
καὶ ἔπειτα νὰ φωτίσουν· νὰ λαξευθοῦν στὸ ἐργαστήριο τῆς θείας διδασκαλίας,
γιὰ νὰ γίνουν ἔμψυχα ἀγάλματα τῆς ἀρετῆς· νὰ καθαριστοῦν καὶ νὰ στιλβωθοῦν,
γιὰ νὰ γίνουν πνευματικοὶ καθρέφτες ποὺ ν᾽ ἀντανακλοῦν τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ· νὰ
γίνουν καὶ αὐτοὶ ἥλιοι πνευματικοί, ποὺ θὰ διέλυαν τὰ σκοτάδια, τὰ
σκοτάδια τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.